Chapter 5 Morderczy trening

 

 

 

attack on titan - eren's berserk theme

 

 

"Naj­częstszy ludzki błąd - nie prze­widzieć burzy w piękny czas"

 

 

 

 

Deszcz lał się z nieba nieprzerwanie od rozpoczęcia treningu. Mika zacisnęła palce na obu spustach i skracając linki zatrzymała się opierając stopami o pień drzewa. Schowała ostrza i odgarnęła włosy z oczu. To był koszmar. Widoczność była minimalna, jeden z żołnierzy kilkanaście minut wcześniej zawisł na konarach kończąc tym samym swoją przygodę z testem. Wystarczyła chwilowa dekoncentracja by skończyć w szpitalu. Jej osobiście udało się znaleźć jednego drewnianego tytana i choć nie wykonała cięcia to miała dużo szczęścia robiąc unik w ostatniej chwili bo ten przeklęty brunet z warkoczem o mały włos a by ją staranował. Widocznie bardzo zleżało mu na dostaniu się do jednostki Kaprala Leviego, bo nie zważał na nic byle by tylko osiągnąć cel.

 

Minęła kilka razy pozostałych żołnierzy i musiała przyznać, że prezentowali sobą ten sam obraz nędzy i rozpaczy. Przemoczeni do ostatniej nitki i zmarznięci mieli dość treningu ale nie poddawali się. Zapewne tak jak ona uważali, że rezygnacja nie wchodzi w grę. Nie po tym jak jej duma została zdeptana przez ludzi, których nawet nie znała. Nie podda się choćby miała sterczeć na deszczu jeszcze dwa dni.  

 

Ugięła nogi w kolanach zaczepiając z powrotem ostrza. Zluzowała linki i odepchnęła się jednocześnie zaczepiając się o kolejne drzewo. Pokonała tak kilkanaście metrów, gdy na wprost z mgły wyłonił się tytan. Obracał się dookoła własnej osi na drewnianej platformie. Mika ruszyła na niego i dosłownie instynktownie wyczuła czyjąś obecność po prawej stronie. Miroslaw zbliżał się w jej kierunku niebezpiecznie szybko. Zacisnęła zęby i nie zmieniła pozycji, nie tym razem. Teraz jej kolej by dać mu popalić. Zmniejszyła ilość gazu i czekała. W momencie, gdy dosłownie siedział jej na plecach, podciągnęła się ostrym zrywem w górę, przepuszczając go pod sobą. Jej nagły ruch zaskoczył go i na chwilę stracił równowagę. To wystarczyło. Opadł lekko w lewą stronę i szybkim odbiciem w bok musiał ratować się przed zderzeniem z drzewem.

 

- Drań - mruknęła Mika mknąc ku tytanowi. Przygotowała ostrza i obracając się dookoła własnej osi wykonała głębokie nacięcie na karku tytana. Przeczepiła linki i zawróciła kierując się w przeciwną stronę niż Miroslaw.

 

Kilka minut później miała już na kacie pięciu pokonanych wrogów. Spotkała też Rivię i przez chwilę podążały w tę samą stronę. Rozdzieliły się, każda szukając swojej szansy. Miroslawa już nie widziała.

 

Po trzydziestu minutach wróciła do punktu, gdzie zostawiła swojego konia, który ku jej zadowoleniu czekał na nią. Wpadła w siodło trochę zbyt boleśnie, ale nie zwracając na to uwagi, wsadziła stopy w strzemiona i pogalopowała do miejsca zbiórki. Jak się okazało była drugą osobą, która skończyła trening. Zeskoczyła na ziemię i prowadząc za sobą konia ruszyła w stronę Stefano, który siedział na balu słomy. Mokre włosy gładko przylegały mu do głowy. Pocierał ramiona zamaszystymi ruchami, próbując się rozgrzać. Mika wiedziała, że był to bezowocny trud.

 

- Adolf został zabrany do szpitala - powiedział szczękając zębami. - Uderzył w to drzewo naprawdę mocno. Hannah natomiast źle stanęła i najprawdopodobniej skręciła kolano.

 

- A pozostali? - zapytała.

 

- Pewnie zaraz się zjawią.

 

- Pewnie tak - mruknęła siadając koło niego na słomie.

 

Ale zanim przyjechała dwójka żołnierzy, pojawił się Levi z kapturem naciągniętym głęboko na twarz. Zajął miejsce tuż koło nich.

 

- Pozostali? - zapytał bezbarwnym tonem.

 

- Jeszcze nie skończyli, sir - odpowiedział Stefano stając na nogi.

 

- Możesz usiąść - rzucił Levi odrzucając na bok mokry płaszcz.

 

- Tak, sir.

 

Brunet usiadł z powrotem i próbował ogrzać sobie dłonie. Mika nie traciła na to czasu. Była tak mokra, że jedynie zdjęcie ubrań i długie siedzenie przy  ogniu byłyby pomocne. Odchyliła się do tyłu i milczała. Przesiedzieli w ciszy dobry kwadrans zanim pojawiła się pozostała dwójka. Miroslaw jechał na koniu gnając co sił, zaraz za nim podążała Rivia i kiedy znalazła się wystarczająco blisko, Mika zauważyła na jej twarzy długie rozcięcie. Krew mieszając się z deszczem spływała w dół szyi. Zeskoczyła na ziemię i nogi się pod nią ugięły, ale utrzymała równowagę przytrzymując się siodła. Win łapiąc warkocz podszedł do nich a na jego twarzy pojawił się uśmieszek zadowolenia.

 

Levi wstał i podszedł do niego i choć był o wiele niższy od ciemnowłosego żołnierza, nie było wątpliwości kto jest szefem.

 

- Miroslaw Win - powiedział spokojnie. - Możesz wracać do swojej jednostki. Nie potrzebuję takich ludzi jak ty.

 

- Kapralu?

 

Uśmiech zniknął a na jego twarz wpłyną wyraz niedowierzania.

 

- Ważna jest współpraca, Win. I choć mile widziana podczas takich testów jest rywalizacja to najważniejsze jest bezpieczeństwo. Przez twoje egoistyczne zachowanie dwie osoby będą wyłączone ze służby przez dłuższy czas. I jak widzę trzecia będzie miała szwy. Test nie polegał na zabiciu towarzyszy a tytanów.

 

- Kapralu? - zapytał jakby nie dowierzał słowom przełożonego.

 

- Po tym rajdzie żadne z nich ci nie zaufa - wskazał ręką na ich trójkę. - Ja ci nie zaufam. Zbieraj się.

 

Pełen gniewu Miroslaw skinął głową rozumiejąc rozkaz choć nie wyglądał jakby przyjął go do wiadomości. Wsiadł z powrotem na konia i odjechał nie okazując szacunku Kapralowi ani nikomu innemu.

 

- Jeden z głowy - mruknął Levi i wrócił na swoje miejsce. - Cała wasza trójka będzie kontynuować ćwiczenia. Jeżeli utrzymacie poziom z dzisiejszego treningu nie widzę problemu byście dostali się do mojego oddziału.

 

- Przepraszam, Kapralu - odezwała się Mika stając naprzeciwko niego. - Ja nie zostałam tu przysłana jako kandydat do twojej jednostki, sir.

 

Uniósł wysoko brwi zaskoczony jej roszczeniem. Tak samo jak pozostała dwójka, która wpatrywała się w nią jakby oszalała.

 

- Czyżby? - Levi zmrużył oczy skupiając całą swoją uwagę na niej. Zrobił krok w przód tak, że ich nosy prawie się stykały. - Mam rozumieć, że nie jesteś zainteresowana możliwością dostania się pod moją komendę?

 

- Dokładnie tak, sir - nie ustąpiła nawet odrobinę. Mierzyli się wzrokiem przez kilka sekund po czym brunet wzruszył ramionami i zrobił obojętną minę. - Dalszy trening i tak cię nie ominie - minął ją i podszedł do swojego wierzchowca. - Wracamy!

 

Wskoczył na siodło i nie czekając na nich ruszył w drogę powrotną.